Չեմ հավատում ես ժպտացող մարդկանց։ Չեմ հավատում, որ որևէ մեկը ով տեսել է, հասկացել է դեպրեսսիան ժպտա ու աջ ու ձախ գոռա, որ հիմա ինքը ուրախ ա, իսկ ժամանակին կույր էր ու անիմաստ տեղը դեպրեսսված։ Չեմ հավատում, որ իրականությունը խորությամբ ընկալող մարդը կարող է «ուրախ» լինել։ Խաբում ես հա՛մ քեզ, հա՛մ ուրիշին։ Կյանքը մեկն ա՝ հենց ինքն ա, իսկ ընկալումը՝ միակը՝ ո՛չ ուրախ, ո՛չ տխուր, այլ անդեմ ու խորապես գիտակցված։
Մեկ էլ մի բանի չեմ հավատում, որ դխկ-ցխկ բարձր լսող մեկը կարա աշխարհի նուրբ և խոր ընկալում ունենա։ Էլ չխորանամ…