Տոնում

Այսօր մի ակադեմիկ մակարդակի համար ինչ-որ բան տվեցին: Հավաքել էին բոլորին, մի լսարանում ու արարողություն էր գնում, իր բոլոր մանրուքներով, ֆորմալիզմներով: Արդեն երրորդ հաստատությունն է, որ ավարտում եմ ու ամեն անգամ խոր տհաճություն եմ զգացել վերջնական տոնակատարության հանդեպ: Տոնում են, որ ավարտեցին, իսկ հագնվել են կարծես թե, եկել են թաղման: Բայց չէ՞ որ դու ավարտում ես, ու արդյունքը քո մեջ ա, դու ես ավարտել, հենց դու, այդ ամենը այդ վերևի արկղի մեջ ա: Չեմ հասկանում ինչու՞ տոնել, ինչը՞ տոնել: Հագնվել են բոլորը հատուկ սև ու սպիտակ կամ էլ հատուկ շորերով, խի՞: Իսկ ես իմ սիրած թ-շըրթն էի հագել ու իմ սիրած ջինսը, ախր ունեմ էտ սև զիբիլից, բայց՝ պրինցիպներ: Հագել էի այն ինչը ինձ է դուր գալիս, պահում էի այնպես ինչպես զգում էի, ազնիվ էի ինքս ինձ հետ: Գնում, ձեռք սեղմում մի մարդու, որը չգիտեմ նույնիսկ ո՞վ է, ռե՞կտր, չէ՛, դեկան, կարծես նույնպես չէ՛, կարճ ասած չգիտեմ ովքեր էին, միայն մեկին էի ճանաչում: Ժպտում լուսանկարվելու համար, սեղմում մի ձեռք առանց աչքերի մեջ նայելու, գնում նույնքան ձևական ծափահարությունների տակ: Հավաքվել են ծնողներ ընկերներ, շնից շատ մարդ: Կողքինիս հետ զրույց բռնեցի, բողոքեց, որ դժվարությամբ է «համոզել» 4 հոգու բերել միջոցառմանը, գերմանացի էր: Կատակեցի ասելով, որ ես իմ տեղերը քեզ եմ տվել, այդ պատճառով խնդիր չի եղել: Ու՞մ կարող էի կանչել: Դե կարող էի կանչել ինձ, և եվ և կարծես թե, շատ կուզեի, որևէ բառ գտնեի, հորինեի դնեի, ավախ՝ չկա: Գիտեմ պետք ա թեթև տանեմ, չեմ տարել ու չեմ տանում թեթև, ու ակամա չեմ էլ ուզում, բայց դա լրիվ այլ պատմություն ա: Գնացի մի հատ խեղճ ու կրակ 30 գրամ տապակած հավի միս տվեցին: Ճնված էի զգում, ճնշված ոչ թե նրա համար, որ անհարմար էի զգում, կամ ամոթ էր, չէ, չէ ես էտ ամոթ կոչվածը վաղուցվանից եմ կորցրել: Գնացի մի խումբ հայերի մոտ, զգացի, որ չեմ ուզում մտնել իրենց ամբոխի մեջ: Գնացի գինի վերցրեցի, իբր թե հետ գալու մտադրությամբ, բայց ոտքերս ինձ տարան մարդկանցով զբաղեցված միջանցքներով զբոսանքի: Գնացի այդ աղմուկից մի փոքր դուրս, հենվեցի բազրիքին ու ստուգեցի հեռախոսս, իբր թե բան պետք ա լիներ: Քանի գնում այնքան սիրտս լցվում ա, ճնշվում եմ, ճնշվում եմ նրանից, որ ոչ թե չեմ հասկանում այս ձևականությունը, այլ նրանից թե ինչքան եմ ես այլ կերպ ընկալում ամենը: Ինչքան եմ ես տարբեր բոլորից, և ինչքան չկա այն մի հոգի էլ տարբերվողը: Հաջողություն ասեցի բոլորին ու փախա, փախա, որ գրեմ այս նույն սովորական  աղբը:

Աղտոտման մասին

Միշտ վրդովվել եմ, երբ լավ գիրքը աղտոտում են “Սերնդի առաջացման” մանրակրկիտ նկարագրությամբ: Կարդում ես էջից-էջ զննում գրողի մտքերը, ենթադրում հետին իմաստը, մտածում, ենթադրում, թե գրողը ինչ հոգեվիճակում է ընտրել հենց այս և ոչ այլ բառ ու մեկ էլ պոռնո: Ցանկություն է առաջանում սեղմել պուլտի* կնոպկեն ու փոխել ալիքը, կամ էլ գցել գիրքը աղբանոցը:

Տոնական թեմայով

Չգիտեմ ինչից սկսեմ․․․ Երևի քննություններից։ Հիմա (այսինքն՝ Նոր Տարուց հետո) ուսանողները գտնվում են քննաշրջանում ու զարմանալիորեն շատ քչերն են բողոքում։ Կհարցնեք՝ ինչի՞ց

Սովորել, սովորել, սովորել

Ծնվեցիր, մի փոքր մեծացար, քեզ ասեցին «սովորի’ր»: Քեզ չհարցրեցին և ճիշտ էլ արեցին: Դե դու էլ ինքդ քեզ չհարցրեցիր «Ինչու՞», շարիկ չկար (աշխարհայացքը կազմված չէր): Իսկ հետո դպրոց խառը-մառը աննպատակ տարիներ ամբողջ հոսքի մեջ: Ավելի ուշ, դպրոցի վերջին մի քանի տարիներին հասկանում ես, թե ինչու (Մեկ-երկու շարիկ իրանց տեղն են գտել): Ուրեմն ունենք հարց.

-Ինչու՞ ենք մենք սովորում: Ո՞րն է սովորելու նպատակը: Այլ կերպ ասած.