Բարոյականությունը որպես խմբի ինստիկտ

Մինչ սկսելը հարկ եմ համարում ներողություն խնդրել փիլիսոփայությունից բան հասկացողներից, ոչ ճշգրիտ և սխալ տերմինների ընտրության համար։ Կարդալուց խնդրում եմ լինել ներողամիտ, քանի որ գրողը դիլետանտ է։

Նիցշեն գրում է, որ բարոյականությունը հոտի(խմբի) ինստինկտն է ինդիվիդուալի համար։ Ամբողջ օրը ինձ այս միտքը այդպես էլ հանգիստ չթողեց։ Կարծում եմ, որ բարոյականության միայն մի կողմն է, որ նպատակ ունի ծառայել հոտի կարծիքին։ Այո՛, անշուշտ յուրաքանչյուր ոք սերտում է բարոյականության չափանիշները միջավայրից։ Ապրելով հասարակության մեջ, կուտակելով փորձ, անձը գիտակցում է բարոյականության եզրերը, որը ազդվելով, ֆիլտրվելով սեփական կենսաբանական և հոգեբանական կանխադրույթներով ձևավորում են որոշակի պահելաձև։ Նիցշեի այս պարզ ինստիկների վրա հիմնված բացատրությունը ինձ մռայլ է թվում։ Գտնում եմ, որ այս մռայլ երանգավորումը մասնակի է ճիշտ։ Ըստ իս, բարոյականությունը կարող է ծառայել ավելի կոմպլեքս, սոցիալ-հոգեբանական ինստինկտներին, ինչպիսին են՝ արդարությունը, ոչ սխալ բառ եմ օգտագործում, ոչ թե արդարությանը՝ որը սուբյեկտիվ է, այլ հավասար նախնական պայմաններին, արդար «խաղին»։ Մեկ այլ նման արժեք կարող է լինել օրինակ՝ փոխադարձ հարգանքը՝ անձեռնամխելիությունը, այսինքն՝ ապրիր չվնասելով այլոց (և այլ սկզբունքներ արևելյան փիլիսոփայությունից և էթիկայից՝ դաոսիզմ, տաոիզմ ևն)։ Սրանով մենք սահմանում ենք բարոյականությունը, ոչ թե կոմպլեքս կենդանական ինստինկտների հիման վրա, այլ որպես բազիս ընդունում ենք իդեալներ, որոնք ըստ իս արդի հասարակության մեջ հանդիսանում են հենասյուն, թեկուզ և չգիտակցված։

Խմիչք

Ցանկանում ե՞ս սկսել խաղը։ Խմի՛ր, և խաղը կսկվի, ինչպես համակարգչում։ Շարունակությունը կլինի ուրախ և դատարկ։ Կլինի չափանզանցեցված ժպիտներ, կեղծ երջանկություն, կլինես օպտիմիստ։ Իսկ հետո կգա վաղը։ Վաղը կարող ես սկսել ամեն ինչ սկզբից, կարծես երեկը չի էլ եղել։ Կարող ես կրկնել այնքան քանի դեռ չես դառել բութ և երջանիկ արդեն նույնիսկ առանց խմիչքի։ Եթե անհամբեր ես կան նաև խաղը սկսելու ավելի արագ ձևեր, օրինակ՝ թմրանյութեր։

Խմիր և սկսի՛ր աշխարհը սկզբից։ Եվ գրողի ծոցը ամենը։

Երկխոսություն

-Ո՞րն ա քո ամենասիրած գիրքը:
-Dan Brown — C…
-Լա՛վ, պարզ ա, էլ հարցեր չկան:
-Ի՞նչն ա պարզ:
-Դու մեռած ես:
-Այսի՞նքն:
-Անիմաստ ա բացատրելը: Մեռելները չեն հասկանում:
-…
-…
-(Գնաց)

Անկապ

Մենք ապրում ենք մի աշխարհում, որտեղ անսիրտները ղեկավարում են, իսկ սրտովները ապրում: Այդ իսկ պատճառով ներքևում գեղեցիկ է, իսկ վերևում սառը:

Նույնի մասին

Մի քիչ առաջ կարդացի ԱՅՍ գրառումը: Չդիմացա, մի-երկու բան էլ ես ասեմ/ավելացնեմ:

Չէ: Արդեն 15 րոպե փորձում եմ սկսել: Չեմ կարողանում: Չեմ կարող վատ բաներ գրել և գուցե և ինչ-որ մեկին հիասթափեցնել, վտարել երկրից:

Կարճ ասած՝ լավ չի: Չէ քիչ էր՝ տխուր ա: Էլի էն չի: Հուսահատության չափ վիճակը տխուր ա: Ֆսյո, էլ չեմ բողոքում:

Թող էս գրառումը ուղղակի լինի լավ գրառման րեշեյր:

Հատուկ տաղանդ

Ի՞նչ ենք հասկանում «երիտասարդ» բառը լսելիս: Երևի թե, էներգիայով լի, դեռևս լավատես մի օրգանիզմ որը պատրաստ է լինել որակյալ աշխատուժ: Իսկ ինչու՞ մեր հասարակությունում տիրում է ուղիղ հակառակ պատկերը: Երիտասարդությունը «թքած» ունի իր իսկ ապագայի նկատմամբ: Սա դեռ նորմալ է

Ուսանողական տարիներ

Ասում են ուսանողական տարիները կյանքի լավագույն տարիներն են: Եթե այս չորս տարին իմ լավագույն տարիներն էին, … ստե՛ղ պահի, ես իջնեմ:

Սովորել, սովորել, սովորել

Ծնվեցիր, մի փոքր մեծացար, քեզ ասեցին «սովորի’ր»: Քեզ չհարցրեցին և ճիշտ էլ արեցին: Դե դու էլ ինքդ քեզ չհարցրեցիր «Ինչու՞», շարիկ չկար (աշխարհայացքը կազմված չէր): Իսկ հետո դպրոց խառը-մառը աննպատակ տարիներ ամբողջ հոսքի մեջ: Ավելի ուշ, դպրոցի վերջին մի քանի տարիներին հասկանում ես, թե ինչու (Մեկ-երկու շարիկ իրանց տեղն են գտել): Ուրեմն ունենք հարց.

-Ինչու՞ ենք մենք սովորում: Ո՞րն է սովորելու նպատակը: Այլ կերպ ասած.